De media & Luik

Soms komt het nieuws ook dichterbij dan je wil. Met Guy, de vader van het Limburgse meisje dat omkwam bij die vreselijke ramp in Luik, heb ik jarenlang samengewerkt en daarna kwamen we elkaar nog wel eens tegen. En moeder Viviane werkt nog steeds bij ons in het bedrijf. Verschrikkelijk om op die manier een dochter te moeten verliezen, verschrikkelijk ook om zo de media aandacht op je gericht te krijgen.

Heel wat gewone mensen daarbuiten zijn geschokt en verbijsterd door zo'n ramp, en hoewel dat leed verwaarloosbaar is in vergelijking met de pijn van de familie, moet dat ook gekanaliseerd worden. Media helpen mensen vat te krijgen op de feiten en vooral die gevoelens die zo moeilijk onder woorden te brengen zijn - de reden ook voor al die stille en witte marsen - te delen Dat iedereen die de media volgt diezelfde gevoelens beleeft, creëert een gevoel van verbondheid, de essentie van wat we 'sensatie' noemen.

Maar tussen taak en uitvoering ligt toch wel weer ruimte voor discussie van hoe we dit als media invullen en vooral, hoe we de uitspraken van de verslagen ouders naar onze eigen posities weten om te buigen. Om het even bij de dagbladen van vrijdag te houden:

• De Morgen licht uit een gesprek met de moeder "het zoeken naar de waarheid" (ego expansie, bekwaamheid)
  
• Het Laatste Nieuws beklemtoont 'conflict' : de vader stelt de veiligheid van de koten en de acties van de hulpdiensten in vraag
• Het Belang van Limburg kiest dan weer voor 'harmonie' : vader is 'sereen', dankt de hulpdiensten, denkt niet dat er nog meer had kunnen gebeuren.

Als je deze dagbladen in een motivationeel model plaatst (zoals de modellen van Censydiam of Steven Reiss), dan zal je deze kranten ook op die posities (zoeken naar bekwaamheid, conflict, harmonie) terugvinden. Vreemd hoe journalisten zich onbewust lijken te plooien naar de mal van hun medium, en meteen ook een verklaring waarom het zo moeilijk is om een medium te herpositioneren.

BTW: Goed vind ik de link naar een online rouwregister in sommige artikels. Ok, het had allemaal iets omstandiger gekund, en ook de landingspagina had sterker gekund, maar we schuiven toch op van pure informatie aanbieder naar leider van een community waarin dingen gedeeld kunnen worden.

Wat ik dan ook een beetje mis is dat we niet (enkele van) die commentaren ook terug laten stromen naar de krantensite. Als enkele honderden van onze lezers (uit ONZE gemeenschap) hele mooie boodschappen schrijven, dan is dat minstens even belangrijk als enkele duizenden mensen die rouwen in (het ver gelegen) Hannuit. Mensen zijn geïnteresseerd in mensen, vooral uit ONZE gemeenschap. Dat is nabijheid. En het selecteren van enkele boodschappen (gatekeeper, anyone?) bevestigt minder actieve lezers in datgene waar onze gemeenschap voor staat en zet actieve lezers aan ook hun bijdrage te posten door zijn 'social proof' karakter. Ja, dat is community denken, en dat veronderstelt toch een omslag in ons denken.

Wat, dat is geen 'echte' journalistiek? Wel de mensen bij Mediashift denken daar in ieder geval anders over : how to use meta stories to engage the community and the newsroom.