Oogcamera onderzoek is genadeloos. Stukken worden zelden volledig gelezen, en vaak zelfs minder volledig dan lezers zelf beseffen.
Media makers proberen dan ook de leeskansen te maximaliseren, door bv. lange artikelen op te breken (het oog houdt van korte dingen) in kortere blokken, met een subkopje als ingang (waar het oog ook erg van houdt).
Een kunst die veel minder goed beheerst wordt is om de ideale informatie dichtheid per hoeveelheid tekst te bereiken. Lezers haken af als een tekst te weinig informatie in verhouding tot de lengte van het stuk. Want dan is het gezeur op papier. Omgekeerd kan een te hoge informatiedichtheid een tekst voor sommige mensen te moeilijk maken of mensen op hun honger laten zitten.
Neem nu het verhaal van de Beringse lift. Wereldnieuws voor wie in dat bejaardentehuis woont, hoogstens vermakelijk voor wie er niet woont omwille van het "running gag" gehalte. Maar op 23 september heeft Het Belang van Limburg (de krant, niet de site) toch 429 woorden nodig om te vertellen dat de lift nog steeds stuk is, met een minitieus verslag van alles wat er niet gebeurt. Het Laatste Nieuws kan hetzelfde bericht in 64 woorden brengen, zonder dat je als lezer ook maar iets mist.
Omgekeerd wordt in diezelfde periode een dag op een assissenproces, gevuld met moord en sex - een soap zou aan deze verhaallijn voldoende hebben voor minstens een half jaar - samengebald in nog geen 700 woorden. En als lezer blijf je constant op je honger zitten. Als een getuige vindt dat iemand een "raak kantje" had, dan willen we ook wel de pikante details weten. Daar is niets mis mee, leven en dood vallen, zoals Leon de Wolff dat graag stelt, onder absolute interesses.
Ok, terugkijken is altijd makkelijk, krantenpagina's worden nu eenmaal op voorhand ingedeeld en aan redacteurs toegekend, en ja, nieuws is nu eenmaal onvoorspelbaar, maar kranten zullen in hun productieproces toch flexibeler moeten worden, als ze (nieuwe) lezers willen blijven boeien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten