Formaatverandering als media strategie

Gisteren hadden we een hoogoplopende discussie over formaten tijdens overleg over één van de media projecten die ik begeleid.

Sinds de Engelse kwaliteitskrant The Independent in 2003 naar het tabloid formaat overschakelde - en kortstondig een verkoopsstijging realiseerde - zijn wereldwijd honderden kranten én magazines op een kleiner formaat overgegaan. Hoewel de positieve invloed op de verspreiding van elke titel meestal snel weg ebde, blijven media makers geloven dat een kleiner formaat meer lezers oplevert.

Mijn suggestie is dat we in het denken over media een onderscheid maken tussen wat de Amerikanen 'audience drivers' en 'inhibitors' noemen.

• 'Audience drivers' geven mensen een reden om je blad te kopen, zich er op te abonneren of het mee te nemen indien het gratis is. Zeg maar unieke, interessante content, afgestemd op de doelgroep.
• 'Inhibitors' zijn ontradende factoren. Het medium is misschien wel interessant, maar - bv. het formaat - komt zo onhandig uit op de weinige momenten dat je lezen kan, dat het tegen blad of krant werkt. Wat maakt dat bv. het handtasformaat voor tijdschriften een zinvolle zet is, want het maakt dat het blad letterlijk met de lezer megaat en beschikbaar komt op een moment dat lezeressen tijd hebben (want tijd is één van de meest beperkende factoren voor mediaconsumptie)

Conclusie: formaat is een inhibitor en kan als geïsoleerde factor weinig bijdragen aan het succes van het medium. Het is pas als je "audience drivers" goed zitten, dat bv. een verkleining van het formaat het ontdekken en accepteren van de (nieuwe) bladformule kan versnellen