Succesvolle media dienen een "community". Media gebruikers willen immers ergens toe behoren, deel uitmaken van iets groters. Hoe persoonlijke waarden en sociale integratie een rol spelen in media gebruik, vind je uitgebreid beschreven in het media uses & gratifications model. Dus wordt het woord "community" bij media bouwers te pas en te onpas gebruikt.
Dat maakt het artikel "getting brand communities right" in Harvard Business Review van april 2009 (abonnement noodzakelijk) zo interessant Brand managers krijgen in dit artikel een veeg uit te pan, omdat ze te kunstmatig communities proberen te bouwen. Want, wat mensen uiteindelijk willen is 'contact', en als je community niet meer is dan een soort virtueel lidmaatschap van een club waarmee je je kan affirmeren omdat de club de waarden en uitstraling heeft die je zelf nastreeft, dan blijft die community heel oppervlakkig. In media doen we min of meer hetzelfde : we proberen de waarden (of de aspiraties) van de doelgroep in onze inhoud te weerspiegelen en hopen door in bv. een editoriaal op te komen voor de belangen van onze doelgroep, de spreekbuis van die doelgroep te (kunnen) worden.
Maar misschien kan dat beter en moeten we allemaal een stukje 'social media' worden. Een sociaal netwerk als 'companion site' naast je medium (je medium heeft toch een facebook pagina, ja?), waar gebruikers elkaar kunnen vinden is al een stap in de goede richting. Maar lees toch een keer het artikel in HBR voor een hele reeks praktijk tips hoe een community te animeren en te organiseren. Een samenvatting vind je hier, helaas wordt er met geen woord gerept over het toch wel belangrijke gedeelte in verband met rollen die gebruikers in een community kunnen innemen, en die je dus dient te faciliteren.
Dat media bouwers vaak te krampachtig bezig zijn met de identiteit van hun doelgroep te spiegelen vindt ook Dylan Jones van mannenblad GQ in de Financial Times van vorig weekend.
I worked on newspapers for years, and whenever I thought of an idea or commissioned a story, I did so thinking it was interesting, not by worrying about how it was going to define our readers as individuals. The problem with a lot of men’s magazines is that they worry too much about who they’re addressing, when they should be worrying more about the quality of their content.
Succesvolle media zijn dus allereerst interessant, helpen hun gebruikers contact te leggen, en ja, weerspiegelen ook de (aspirationele) waarden en normen van hun gebuikers. In die volgorde. Dat Dylan Jones met enig succes in de in het Verenigd Koninkrijk zwaar geplaagde markt voor mannenbladen opereert, maakt de observatie alleen maar interessanter. (Lees ook: Shortlist magazine: van rebel tot marktleider en De Op- en neergang van mannenbladen )
0 reacties:
Een reactie posten