Michael Kinsley stelt deze maand in The Atlantic Monthly met Cut This Story! dat krantenartikelen te lang te zijn. Een onderwerp dat de afgelopen dagen nogal wat weerklank heeft gevonden, o.a. bij The Guardian en bij De Nieuwe Reporter.
Ook op deze pagina's kwam dat thema al eerder aan bod: Teksten in het kort, lang of breed, en Informatiedichtheid in kranten.
Voor de kleine geschiedenis : toen we 10 jaar geleden met Metro begonnen, geloofden nogal wat mensen dat Metro weinig of geen lezers zou trekken, want "er stond niets te lezen in". De geschiedenis heeft geleerd dat mensen houden van korte stukken (of correcter gesteld : makkelijker beginnen aan korte stukken). Ik ben dan ook een hele tijd een vurige pleitbezorger geweest van "meer kort in de krant".
Dat is ondertussen een beetje genuanceerd in de zin dat ik geloof dat er voor elk onderwerp een "optimale informatiedichtheid" is (en dat lees je ook in de desbetreffende blogpost).
Zoals Sperber en Wilson het omschrijven : de context is belangrijk, maar ook de energie die media consumenten willen investeren in het decoderen van informatie wordt afgemeten aan de verwachte winst. De kunst van het maken van boeiende media is dus het juist doseren van informatie. Bevat je tekst te weinig relevante informatie, dan wordt de inspanning om hem te decoderen te hoog t.o.v. de mogelijke opbrengst. Bevat je tekst te veel informatie, haken mensen ook af, omdat de inspanning zelf te hoog en een drempel vormt.
Jammer genoeg hebben we niet echt een test om de optimale informatiedichtheid voor een bepaalde doelgroep te bepalen. We hebben zo'n test bijvoorbeeld wel voor het bepalen van de moeilijkheidsgraad van een tekst. De Flesh-Douma formules trachten de moeilijkheidsgraad van een tekst af te leiden uit de gemiddelde woord- en zinslengte van teksten, en geven een kader ifv verschillende opleidingsniveaus. Wat dan opvalt is dat sommige stukken in populaire dagbladen (vooral over politiek) vaak 'moeilijker' geschreven zijn, dan stukken in de kwaliteitspers. En dat zie je niet alleen in Vlaanderen. 'De Pers' in Nederland heeft in functie van dit criterium ook vaak heel fraai geschreven stukken.
Wat zouden zoal criteria kunnen zijn, om een optimale informatie dichtheid te bepalen:
- één idee, één leidend personage of instelling per paragraaf?
- maximum één set van wie-wat-waarom-wanneer-hoe per paragraaf?
- de essentie (wie, wat, waarom, wanneer en hoe) teruggebracht tot haar elementaire vorm, neemt de helft tot twee derde van de ruimte van de paragraaf in ?
- uitweiden gebeurt enkel in functie van de dialoog met lezers?
Ideeën of suggesties ?
UPDATE 25/01: 'Common Sense Journalism' blogger Doug Fisher telde in dit stuk bij de New York Times een zin met niet minder dan 97 woorden :-)
0 reacties:
Een reactie posten