Twitter als tussenstap onderweg naar een"Daily Me"

De voorbije dagen was er ongenoegen bij een aantal twitter gebruikers over de hoeveelheid berichten die je ontving, als je je abonneerde op de feed van de New York Times. Gebruikers vonden een bericht af en toe, tussen de stroom van berichten van vrienden en relaties, wel interessant, maar niet als je plots je normale stroom onderbroken ziet met enkele tientallen berichten.

Ik geloof dat dit meer is dan een vage notie van “information overload”. Diensten als twitter zijn in embryonale vorm wat ooit wel eens de “daily me” zou kunnen worden.

Mediagebruikers zijn in eerste instantie geïnteresseerd in zichzelf en hun omgeving. En hoe groter de impact van een gebeurtenis, hoe groter de reikwijdte van wat interessant gevonden kan worden. Veel regionale media maken die vergissing : het is niet omdat het in de regio gebeurt, dat het automatisch interessant is. Media en nieuws zijn interessant als het over familie en vrienden gaat (en dat gebeurt vaak, maar niet noodzakelijk, vlakbij, en omgekeerd: niet alles wat vlakbij gebeurt is relevant), als de informatie voorbij komt die relevant is voor jou als werknemer, verkeersgebruiker, eigenaar of huurder van een woning, ouder van kinderen, als je persoonlijke interesses aan bod komen en als je op de hoogte bent van wat je moet weten, omdat iedereen het er over heeft (the news will find me). Een "feed" die dat verzamelt zou aardig in de buurt komen van een ideale “daily me”.

Twitter, de feeds in Facebook e.d. houden je vandaag al op de hoogte van wat je vrienden doen (voor zover die twitteren uiteraard). “Sharing” (bookmarks, nieuws, video, …) houdt je op de hoogte van wat interessant is, of in elk geval, wat anderen interessant vinden. De vele kanalen waarlangs dit kan, creëren ruimte voor nieuwe aggregators (zoals bijvoorbeeld friendfeed)

De uitdaging wordt om het aantal berichten af te stemmen op de verwerkingscapaciteit van de mediagebruiker (en die varieert van moment tot moment, net zoals de bereidheid een achterstand weg te werken) en relevant te houden. Facebook kwam onder vuur te liggen toen in de feeds van gebruikers plots veel berichten opdoken van mensen die je amper kende, maar wel aan je profiel had toegevoegd. En zo ligt de twitterfeed van de New York Times nu onder vuur, omdat die op dat moment voor mediaconsumenten te massief en te weinig relevant is.

Het idee van een nieuwsfeed als daily me, is een interessant concept. Alleen is het nog lang zo ver niet. In het zoeken evenwicht en relevantie is nog een lange weg af te leggen. En Social networking, als indicator van wat veel gedeeld of gewaardeerd wordt (cfr Digg) is slechts één van de componenten. Ook de techniek is een struikelsteen (een volwassen mediatechnologie als RSS is nog steeds een nobele onbekende en blijft zelfs op conceptueel niveau voor veel mediagebruikers abstract). Ook aan de bron schort er nog wat: niet iedereen is even extravert (of heeft evenveel tijd [tijd]) om aan lifecasting te doen. Hoewel hier ook al semi automatische diensten opduiken, die je laten weten wie waar en wanneer is.

Of al die hindernissen opgeruimd raken zal uiteindelijk bepalend zijn of (de opvolgers van) twitter en verwanten hun belofte kunnen invullen of dat steeds meer mensen “twitter moe” worden.