Inzichtlezers hebben een uitgesproken hekel aan sensatie in de media. Vroeg of laat neemt elke zichzelf respecterende mediablog dan ook wel de zogenaamde de sensatiebelustheid van media op de korrel (villamedia, mediadebat, spotlight ...)
Weinig aandacht gaat naar het "waarom" van sensatie. Mediawatchers komen amper verder dan dat tv stations meer kijkers proberen te bereiken en dat dagbladen hun oplage proberen te verhogen door meer kranten te verkopen.
Laten we het eens bekijken vanuit de (vele) mediaconsumenten. Inpluglezers willen deel uitmaken van een groter geheel en zijn vaker op de groep georiënteerd. "Sensationele" berichten geven je de kans de vreugde of afschuw te voelen (vandaar ook letterlijk"sensatie") die anderen ook voelen, het gevoel te beleven dat dit gedeelde vreugde of verdriet is wat opnieuw het gevoel geeft ergens toe te behoren. Daarbij zal dit nieuws ook een stuk de agenda bepalen in gesprekekken en sociale contacten, wat leidt tot een verdere sociale integratie.
"Sensatie" op zich is dus niet slecht en de houding van mediawatchers t.o.v. sensatie vertelt meer over hun persoonlijke mediamotieven dan over de maatschappij. Sensationele berichten hebben hun plaats in media (want anders zou je grote groepen mensen helemaal niet bereiken), wat niet betekent dat media geen maatschappelijke rol hebben en er niet moeten voor waken hun gebruikers niet te manipuleren. Inpluglezers zijn namelijk ook vaker heavy users van tv (inzichtlezers zijn vaker lezers van kwaliteitskranten),en er is duidelijk wel een verschil tussen hoe emoties de verwerking van print en video informatie sturen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten